एलबि थापा ।
प्युठान । मंसिर १६ गते एउटा विवाहमा सहभागि थिएं । मान्छेहरूको घुइचो नै थियो । मैले विवाहको भिडियो खिचिरहेको थिए । हुनत त्यसअघि केही कामले हामी बर्दिया गएका थियौ । मलाइ कहाबाट कसरी लक्षण सर्यो एकिन चाहिँ छैन । विवाहको दिन त्यसदिनभर मैले KN-95 मास्क लगाएको थिए । दिनैभर ज्योरो आउलाजस्तो, टाउको दुख्ला जस्तो भइनै रह्यो । मलाइ भिडियो खिच्न गारो भयो र स्फुर्ति नभएपछि लगभग धेरै भिडियो तेजेन्द्र बिएमलाइ खिच्न लगाए । कतिबेला दुलहि अन्माएर पठाउलान र रूममा गई आराम गरौला भन्ने मनमनै सोच्दै भिडियो बनाइरह्यौ ।
बेलुका करिव ८/९ बजेतिर वैवाहिक कार्यक्रम सकियो अनि हामी कसैलाइ नसोधि घरतर्फ लाग्यौ । बाटोमा सोच्दै आए, जाडोले होकि तातोपानि र महसंग सितन खान पर्यो भन्ने लाग्यो अनि लिएर रूममा आएं । तातोपानि तताउन्जेल बेडमा पल्टिए । तर बिस्ताराबाट उठ्न सकिन । दुखाइ कम गर्ने सिटामोल त थियो तर खाइन । टाउको आवस्यकता भन्दा बढि दुखिरहेकोले झन असर हुन्छकि भन्ने लाग्यो र खाइन । त्यो दिन रातभर ह्वा, ह्वा, हुं, हुं, हिं, हिं गर्दै बडबडाउदै रात कटाएछु । अर्को दिन १७ गते दिउँसो अलि कम त भयो, तर नत ज्योरो नै फुट्यो, नत टाउको दुख्न नै छोड्यो । १८ गते राति सम्म ३ दिन एकैप्रकारको लक्षण कम नै भएन ।
बेसारपानि, लहरेगुर्जो, पिपला, ज्वानोपानि र तातोपानि मात्र निलिन्थ्यो । नाकले गन्ध थाहा पाएपनि अरूत सबै डढेजस्तो र कुहिएजस्तो लाग्ने । खानामा कुनै स्वाद पाइएन । जवरजस्ति २/४ गाँस मात्र खाइन्थ्यो ।
१९ गते एकाबिहानै पिसिआर जाँच गराउने निधो गरें ।जिल्ला जनस्वास्थ्य कार्यालय प्रमुख विशाल सुवेदिलाइ फोन गरे । उहाले नआत्तिन आग्रह गर्दै समय मिलाएर स्वाव निकालौला भन्नुभयो । त्यो भन्दा पहिले सुचना अधिकारी पुस्कल श्रेष्ठलाइ कल गरेको थिए उहाले फोन उठाउनुभएको थिएन । विशाल सरसंग कुरा सकिएपछि पुस्कल दाइको कलब्याक आयो र मैले मेरा सबै लक्षण बताएं । मल्लरानिमा पारश शाहिसंग सम्पर्क गरि स्वाव दिन अनुरोध गर्नुभयो ।
त्यसैदिन गौमुखि गाउपालिकामा पनि कन्ट्याक ट्रेसिङ गरि स्वाव पठाउने तयारि भइरहेको रहेछ । त्यसपछि मैले पारस शाहिलाइ फोन गरेर सबै लक्षण बताुनाए । उहाले सकभर आजै स्वाव संकलन हुन्छ भन्नुभयो । १/२ जनाको स्वाव संलन गरि पठाउनका लागि गारो रहेछ । एम्वुलेन्सहरू दिनदिनै बुटवल भैरहवा जाने भएपनि पिसिआर स्वाव लिएर जान मान्दा रहिन्छन । प्रहरी प्रशासनले पनि कर लगाउन र डण्डा लाउन सकेको रहिन्छन । स्थानीय तहलाइ कि गाडि रिजर्व गरि पठाउनुपर्ने, कित काम विशेषले जाने गाडिको ताक छोप्नुपर्ने रहेछ । गौमुखि गाउपालिकाको गाडि स्वाव लिएर बुटवल जान लागेकोले त्यहि मौका छोपेर मल्लरानिमा स्वाव संकलन गरिदै रहेछ । पारश शाहिले मेरो नाम पनि नोट गर्नुभयो । दिउँसो कल आयो भने आइहाल्नु भन्नु भयो । दिउँसो गई स्वाव दिएर घर फर्किए । यतिन्जेलसम्म मलाइ पहिलेको स्थिति २० को १९ भएकै थिएन ।
ठुलावेशिमा स्वास्थ्यकर्मि केशव केसि पनि कोभिड ग्रसित हुनुहुन्थ्यो । उहालाइ पनि फोन गरि मेरा सबै लक्षण बताए तपाईं कस्तो हुन्थ्यो भनेर । उहाले नआत्तिनुहोला लक्षण सबै मेरा जस्तै मिल्ने रहेछन सकभर तपाइको पिसिआर पोजेटिभ आउँछ होला । नभन्दै ३ दिनपछि २२ गते बिहान पोजेटिभ रिपोर्ट आएको खवर पाए । मत ढुक्क जस्तै थिए पोजेटिभ हुन्छ भन्ने तर परिवारलाइ भन्दा साना छोराहरूसंग भेट हुनबाट म कसरी जोगिने भन्ने चिन्ता थपियो ।
कान्तिपुरकर्मि गिरू भण्डारिसंग सल्लाह गरि नगरपालिका वा स्वास्थ्य कार्यालयले स्थापना गरेको आइसुलेसन केन्द्रमा बस्ने कि भन्ने मेयर अर्जुन कुमार कक्षपतिसंग परामर्श लिए । तर बिचार तपाइको हो हामी ब्यवस्थापन गर्छौ घरमै बसेजस्तो स्याहार सुसार नहुन सक्छ भन्नुभयो । मैले पनि सोचे बरू घरमै बस्ने परिवार नजिकै हुन्छन कमसेकम ताताेपानि माग्दा त आइहाल्ला नि भन्ने लाग्यो र गइन । अहिले यहि ठिक लागिराछ ।
हुनत मैले स्वाव दिएपछि घरमा मैले देखाउने व्यवहार र शैली नियालिरहन्थे उनिहरू । किनकि डेरामा बस्नुपर्ने हुदा रूम एउटै, शौचालय एउटै, हिडडुल गर्ने ठाउँ समेत एउटै थियो । मैले स्विच अन अफ गर्दा कुहिनोको अनिवार्य प्रयोग र गोजिमा अनिवार्य सेनिटाइजर राख्थे तर बावुहरूलाइ सेनिटाइजर राखेको थाहा दिदैनथे । शौचालय जांदा पहिल्यै मुठ्ठिमा सेनिटाइजर राख्थे भने निस्कदा पनि त्यसै गर्थे । उनिहरू मैले कुहिनाले ढोका धकेल्दा र कुहिनाले नै लगाउदा घोरियर हेर्थे र हास्थे पनि । उनिहरूलाइ मसंग नछोइनु भन्न सक्दैनथे तर रूघाखोकि लाग्याछ मतिर नआउनु है भन्न मात्र सक्थे ।
म रूमबाट खासै बाहिर निस्केको छैन । श्रीमती र छोराहरूसंग जतिसक्दो टाढै रहेको छु । मेरो लक्षण सहितको भएपनि उनिहरू ३ जनालाइ नै अहिलेसम्म कुनै लक्षण फेला परेको छैन । म आफै उनिहरूलाइ जोगिन र टाढा रहन गरेको कोसिस सफल भइरहेको छ । मलाइ अहिले खास समस्या अरू त केही छैन तर खोक्दा भने भित्रैबाट छाति दुख्छ । खानामा टेस्ट त पाउदिन तर जवरजस्त भने खाइरहेको छु । मैले मेरा छोराहरूलाइ कोरोना लागेको अझै बताएको छैन । मैले खोक्दा मास्क लगाएको हुन्छु त्यहिबेला कान्छो छोराले मास्क त बाटोमा हिन्दा पो लाउने हो घर बस्दापनि लाउने भनेर खिसि गर्छ ।
कोभिड संक्रमणमा लक्षण मिलेको हप्ता दिन बित्न लाग्यो । खानामा कुनै स्वाद पाएको छैन । आत्मवल बलियो छ । परिवारलाइ अझै जोगाउन सकेकको छु । वावुहरू मसंग भेट नहोउन भने दिनैभर १/१ वटा कम्प्युटरमा कार्टुन हेर्न लगाएको छु । आत्मवल बलियो हुनेलाइ त यो रोग होइन समस्या हो । तर सानोमा न्युहोमोनिया, स्वासप्रस्वास र छातिको समस्या हुनेले निकै सजग र सतर्क हुनुपर्छ । सुर्ति, चुरोट खाने आदत भएका साथिहरू त झन जोगिनुहोला । किनकि श्वास फेर्न यति गारो हुन्छकि, तपाइलाइ परेपछि र भोगेपछि मात्र थाहा हुन्छ ।
लेखक : नेपाल पत्रकार महासंघ प्युठान शाखाका उपाध्यक्ष हुनुहुन्छ।
Comments are closed.