नसोच्नु पर्थ्यो

  म पटकपटक सोच्थेँ

  सोचीरहेछु

   मेरो पागलपन देखी एकदिन तिमी आजित हुनेछौ ।पागलपन भएन भने त्यो प्रेम के प्रेम ?घरीघरी प्रश्नको छाल उठिरहन्छ आफ्नै मनको पोखरीभित्र ।त्यो पागलपन मेरो प्रेम हो । प्रेम तिमीप्रतिको विश्वास हो ।विश्वास मैले सम्पुर्ण रुपमा तिमीलाई सुम्पिएको हृदय हो ।हृदय त्यही हो जहाँ मैले देखेका जीवनका सपनाहरु धड्किरहेका छन् ।

यिनै सपनाहरु रहेछन् आरामसङ्ग निदाउन अवरोध गर्ने ।उसो त तिमी पनि एक सपना हौ जुन सपनाको लागि मैले आफनै भाग्यसङ्गै क्रान्ति गर्नु परिरहेको छ ।क्रान्ति अर्थात् बाँचीरहेको जीवनको  स्वरुप परिवर्तन ।परिवर्तन अर्थात जीवनको उद्देश्य प्राप्ति ।उद्देश्य अर्थात् तिमी ,जुन तिम्रो प्राप्तिभित्र जीवनका आयामहरु लुप्त भइरहेछन।

जिन्दगीको “मीरा क्रान्ति”मा मैले भाग्यको गोपुर किल्ला पार गर्न सकिनँ भने म भाग्यसित पराजित भएकै कारण तिमीले बेवास्ता गरेर जानेछौ ।

म भाग्यविहिन भएको बखतमा म सिन्दुरको निम्ति अयोग्य हुनेछु ।तिमीलाई  हाँसीहाँसी रङ्गीन मार्गमा धकेल्नु मेरो जिम्मेवारी हुनेछ ।तिमीलाई प्रेम गर्छु यो सत्य हो ।तिमीविना जीवनका पाइलाहरु कठिन हुनेछन् यो झुट होइन ।जस्तो कि कुनै गाउँमा बाटोको निर्माण गर्नुपर्यो बाटोको निर्माण गर्दै जाँदा बाटोमा पिपल पर्यो ।त्यो पिपललाई मान्छेहरुले पुजा गर्छन ।पिपलले अक्सिजन दिन्छ ।शीतल छहारी दिन्छ ।पीपलको महत्त्व छ ।अब पीपलको महत्त्व भयो भन्दैमा गाउँमा आएको बाटोलाई रोक्न मिल्दैन ।जब पीपल नफाली बाटो बन्दैन तब पीपल भन्दा महत्त्वपूर्ण बाटो हो ।हो म पीपलजस्तै ढल्नुपर्छ । तिम्रो जीवनको बाटो निर्माण हुन अवरोध गर्नुहुँदैन ।मेरो प्रेम भन्दा तिम्रो जीवन महत्त्वपूर्ण हो ।

तिमी जान सक्नेछौ आफ्नो जीवनको भविष्य उज्यालो बनाउनलाई ।

  नसोच्नुपर्थ्यो

  म पटकपटक सोचिरहेछु

  तिमीले एकदिन मेरो प्रेमलाई पनि बेवास्ता गरेर जानेछौ ।

  तिमीले बेवास्ता गर्यौ या गर्छौ भनेर मैले बेवास्ता गर्ने छैन ।प्रेमलाई नै बेवास्ता गर्यौ भनेर प्रेम गर्न छाड्ने छैन।

          मैले तिमीलाई भनेको थिएँ – प्रेममा अपेक्षा राख्नु हुँदैन कि उसले पनि  मैले जस्तै प्रेम गरोस भनेर  ।अपेक्षाले आफ्नै मन दुखाउँछ ।यसर्थ अपेक्षारहित प्रेम गरिरहेछु ।यदि म बेवास्ता गर्न लायक छु भने बेवास्ता भइरहुँला ।किन कि म आफुलाई जे छु त्यो स्विकार्छु ।